De laptop van Cor's vriendin: voor elkaar!!

Het was wel een stuk ingewikkelder dan ik dacht. Maar nu ik het eenmaal weet stelt het eigenlijk niets voor.

Bij het werken met het programma Photorec was me ook het programma Testdisk onder ogen gekomen. Via dat spoor kwam ik terecht bij het alom bekende Linux programma dd. Daar kan je één op één kopieen van schijven mee maken. Een soort Ghost dus. Dat dd met de optie conv=noerror kan alles op zo'n defecte schijf kopieren naar een gezonde schijf en door die noerror optie gaat dd bij fouten toch door met kopieren.

Daar eenmaal aangeland liep ik tegen twee varianten van dd aan: dd_rescue en ddrescue. Die waren bedoeld voor dit soort gevallen. Eén van de makers schreef: "Pas op! Deze software werkt echt. Ik heb het helaas niet voor de lol gemaakt!!" Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Elders vond ik een verhaal van een geslaagde redddingsactie, waar de blijde verrassing nog echt vanaf droop. Die mannen hadden de schijf in de vriezer gelegd.

Eerst had ik zoiets van: mooi verhaal voor de Mythbusters. Maar na een tijdje begon het me toch wel logisch in de oren te klinken. Zo'n harde schijf is allemaal aluminium en dat zet aardig uit als het warm wordt. Goed koud gemaakt is alles veel strakker en ik zag in dat dit weleens kon werken. Schijf dus in de vriezer en later met een paar koelpakketten mee naar het werk. Want daar had ik alle spullen bij elkaar voor deze klus.

In de middagpauze werd een oudere PC met de Insert Live CD gestart. Daar zaten beide rescue varianten van dd standaard al op. Met het commando df presenteerde de slechte 40 GB schijf zich als /dev/sda en ik had een grote externe schijf eraan gehangen, die zich presenteerde als /dev/sdb. De rest van de PC deed er verder niet toe. Alles draaide vanaf de Insert LIve CD!

En zo startte ik ddrescue, die de betere en de snellere zou zijn, met het commando ddrescue -n /dev/sda /dev/sdb

Over logbestanden en eventuele resumes heb ik me bij deze eerste poging maar even geen zorgen gemaakt. De -n optie zorgt ervoor dat slechte plekken niet worden opgesplitst of herhaald worden geprobeerd. Dat ddrescue deed er ongeveer 2 uur en 30 minuten over. De schijf was behoorlijk minder koud dan toen ik hem uit de vriezer haalde, maar wel nog steeds goed frissig. De foutenwaarde bleef op 0 staan en het aantal gerescuede MB-tjes liep gestaag op.

Met het hart in de keel hingen Cor en ik de gezonde schijf aan een Windows PC. Nou zou daarop een complete kopie van de slechte schijf te vinden moeten zijn. Windows vond de schijf en bood het bekende venster met de opties aan om de inhoud te tonen. We hingen beiden met de neus zowat tegen het beeldscherm aan en openden de Verkenner. Daar waren de bekende mappen. Met trillende handen de mappen in en een foto aangeklikt.

Die foto deed het en alle andere in die map ook!! Na eens stevig in alle mappen te hebben rondgespit bleek er hier en daar wel een enkel bestand niet bruikbaar. Nou, jammer dan. Waar de hoop al was opgegeven is het verschil tussen alles terugvinden en bijna alles terugvinden compleet onbelangrijk.

Nou zijn er nog wel opties over om het toch enorme resultaat te verbeteren. En die schijf was wel koel, maar zeker niet koud. Maar dat is vooralsnog van later zorg. Cor is na het werk dolgelukkig op weg gegaan naar zijn vriendin. 'Daar gaat wel een traantje vallen!' zei hij bedachtzaam en liep naar zijn auto.

Ik weet nog wel, dat ik aardig onthutst was hoeveel Photorec nog terugvond op een oude USB stick ondanks talloze keren formatteren. Hier ben ik niet onthutst, maar wel blij verrast. En het is zo verschrikkelijk simpel ook. En gratis. Deze software kost niks.